Geceyi sevdiğimi söyledim…
Sustu sadece, o da seviyordu biliyordum. Bildiğimi bildiği için sustu. Açıklama ihtiyacı hissetmiyordu. Hayata diş geçirmeye çalışırken bunu sakince yapmaya çalışan iki acemiydik. Bizim bildiğimizi diğerlerinin de öğreneceğini düşünürdük kutsal bir inançla. Hem de kendimizi anlatma ihtiyacı duymadan, bizim bilincimize sahip olacaklardı. Konuşmadan anlaşacaktı bir gün tüm dünya. Tüm dünya üzerinde yaşanan derin bir sessizlik…Biliyorduk; insan sesinin çıkardığı gürültüyü başka hiçbir canlı çıkaramazdı, fısıldama olsa bile. Çünkü insanın çıkardığı seslerin bir anlamı vardı ve zihinde kapladığı yer evrensel bir boşlukta uzayıp gidiyordu. Şekil değiştiriyordu, “acaba” oluyordu, “ya da” oluyordu, “belki” oluyordu, “hassiktir” oluyordu. Anlamını değiştiyor, değiştirdikçe zihne daha fazla basıyor, kokuyordu. Çöpler kovasına sığmıyordu.Tüm bunları bilmesi, tüm bunları bildiğini bilmem konuşmamışlığımıza dayanır.
Dünya denen dehşetli yerde en az kendim kadar şaşkın birinin daha olabilme ihtimalini bile aklımdan geçirmezken, bir ayna gibi ona bakmam, gözlerini okumam, sakinliğini duymam kadar şaşkınlık verici bir şey daha olamaz. Dünyanın dehşetengiz şaşkınlığına, birbirimizin şaşkınlığını da eklediğimizde, kafası bir ton, damıtılmış bir cesaret çıkıyor ortaya ki, cesaretin böylesi gerçekten tehlikelidir.
*
Louis-Ferdinand Céline’in ilk ve en ünlü kitabı
Gecenin Sonuna Yolculuk, yaşamın oradan oraya, Birinci Dünya
Savaşı’ndan Afrika’ya, Amerika’dan Fransa’daki bir akıl hastanesine
savurduğu bir anti-kahramanın, Bardamu’nün öyküsü. Sefalet, hastalık,
yozlaşmışlık, delilik, ölüm her yerde. İnsanın varoluş karşısındaki
çaresizliği yüzümüze tüyler ürpertici bir ritimle vuruluyor. Kapkara ama
alabildiğine şiirsel, Simone de Beauvoir’ın deyişiyle “söz kadar canlı
bir yazı”yla yazılmış bir senfoni.
Gecenin Sonuna Yolculuk iki dünya savaşı çıkarmış bir yüzyılda aynaya yansıyan insan ruhunun bir nevi yazınsal otopsisidir.
Gerçek Céline “mucize”sini yaratan şey okumanın yarattığı etkidir – büyüleyici, gizemli, kopkoyu bir karanlık içinde, hoşnutsuz ama bununla birlikte yardım eli uzatan kahkahayla.
Julia Kristeva
Aslına bakarsanız Fransa’da “benim Proust’um” Céline’dir. (…) Céline çok büyük bir özgürlükçüdür, onun sesinin çağrısı beni içine çekiyor.
Philip Roth
Önce Céline’i okumalı, son 2000 yılın en büyük yazarı…
Charles Bukowski
Gecenin Sonuna Yolculuk iki dünya savaşı çıkarmış bir yüzyılda aynaya yansıyan insan ruhunun bir nevi yazınsal otopsisidir.
Gerçek Céline “mucize”sini yaratan şey okumanın yarattığı etkidir – büyüleyici, gizemli, kopkoyu bir karanlık içinde, hoşnutsuz ama bununla birlikte yardım eli uzatan kahkahayla.
Julia Kristeva
Aslına bakarsanız Fransa’da “benim Proust’um” Céline’dir. (…) Céline çok büyük bir özgürlükçüdür, onun sesinin çağrısı beni içine çekiyor.
Philip Roth
Önce Céline’i okumalı, son 2000 yılın en büyük yazarı…
Charles Bukowski